Taniec orientalny (taniec arabski, raqs sharqi), taniec brzucha - sztuka tańca pochodząca z terenów Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Taniec ten wykonywany jest głównie (ale nie wyłącznie) przez kobiety.
Współczesny taniec sceniczny, powstały na początku XX wieku, stanowi połączenie tradycyjnych tańców tych rejonów z tańcem klasycznym, z domieszką inspiracji przenikających z innych rodzajów tańca. Nie jest to taniec sformalizowany tak jak np. taniec towarzyski, gdzie występuje jeden powszechnie uznany kanon dotyczący muzyki, figur i sposobu ich wykonania. Choreografie w tańcu orientalnym wykonuje się solo lub w grupie, podobnie jak w tańcu klasycznym.
Bardzo istotne w tańcu orientalnym jest izolowanie od siebie poszczególnych części ciała i partii mięśni. Elementem bardzo charakterystycznym są tzw. shimmies, czyli grupa ruchów wprawiających całe ciało tancerki (np. shimmy earthquake, shimmy kolanowe) bądź jakąś jego część (biodra, ramiona, brzuch, dłoń, noga) w drżenie. Właściwe ruchy mięśni brzucha występują bardzo rzadko i jest ich tylko kilka (fala brzucha, shimmy przeponowe, popy, locki mięśni brzucha). Praca mięśni brzucha często stanowi natomiast wykończenie ruchów bioder lub klatki piersiowej.
Taniec brzucha jest sztuką żywą, która ciągle się rozwija i zmienia. Zakres wykorzystywanych ruchów i figur różni się w zależności od kraju, dlatego często wyróżnia się style narodowe. Dla laików jednak różnice te są trudno zauważalne. Tancerki często wykorzystują różnorakie rekwizyty, których użycie zwiększa możliwości ekspresji oraz uatrakcyjnia występ.
